“Ik kan helaas niets meer voor jullie doen, er zijn geen behandelingen meer mogelijk, jij bent te oud inmiddels voor reguliere behandelingen. Laat het op jullie inwerken en als ik jullie verder nog kan helpen hoor ik het van jullie” Woorden van deze strekking kregen wij te horen vier jaar geleden. Ietwat ontredderd verlieten wij de behandelkamer van onze fertiliteitsarts. Ik vroeg nog “zijn er echt helemaal geen opties’ en hij zei cryptisch“ ga eens Googlen op buitenlandse klinieken” en gaf ons een warme hand.

Eenmaal op kantoor (want dit soort afspraken maak je altijd even tussendoor tenslotte…) drong de boodschap door en daalde het ongeloof en verdriet in. Ik had nog nooit m’n ‘biologische klok’ gehoord, wij waren elkaar wat later tegengekomen, we deden toch alles goed en nu was het over? Geen kinderen meer? Nooit?

Dat ‘Google’ liet ons niet los en dus begonnen we ieder op een computer als een dolle te zoeken. Er ging een wereld open waarvan we het bestaan niet wisten. Eiceldonatie had de fertiliteitsarts het ook over gehad… ik kwam er al snel achter dat België het voor ons zeker niet zou worden. Te omslachtig en ik wilde een kind dat net als ik engizins mediteraan van uiterlijk was. Wat een zoektocht. We kwamen uit op twee klinieken, waaronder IVF Spain. De andere kliniek was gunstiger qua ligging voor ons, maar de telefonische intake was onaangenaam, ze spraken zeer slecht Engels (en verder helemaal geen andere taal anders dan Spaans) en wilden meer administratieve zaken van ons weten dan wij in dat stadium wilden geven. We hadden nog niet eens besloten en ze wilden mijn BSN-nummer al weten?! Die viel af. Als we zoiets gingen doen, dan moesten we ons er wel goed bij voelen. In een gesprek met mijn moeder, een nuchtere Hollandse dame, viel het kwartje “jullie moeten het hoe dan ook maar gaan proberen, als het niet lukt dan jammer, maar als je over vijf jaar nog met dezelfde vragen en het verdriet zit ben je zeker te laat”. En dus zochten we verder.

We maakten een telefonische afspraak met IVF Spain en de Nederlandse dame was alleraardigst. Ze beantwoordde al onze vragen, medisch- maar ook de emotionele kant van ons verhaal. Wij hadden het gevoel gehoord te worden. Dus maakten we een afspraak in Alicante. Dat varkentje gingen we wel even wassen; intake en dan lekker nog even van het mooie weer genieten….dat liep anders. Van het medisch team kregen we zoveel vragen en opties dat onze oren suisden. Dit hadden we in Nederland nooit meegemaakt. Ze wilden over ons weten, onze familie, eventuele ziektes, wat onze verwachtingen waren. Aan het eind van de middag waren we nog net in staat om op een terras te gaan zitten en alles eens te laten bezinken. Verbaasd over de professionaliteit, empathie maar ook een overheersend gevoel ‘het kan dus toch nog gaan lukken’. Bijna euforisch gingen we terug naar Nederland.

Na twee behandelingen was ik zwanger. De eerste keer was een grote teleurstelling dat het niet lukte, maar achteraf gezien was ik er helemaal niet klaar voor. De mallemolen van voorbereidingen waren ook anders dan in Nederland en alhoewel ik zeker wist dat het me ging lukken, was dit niet zo.
De keer erop zei de arts “we zorgen ervoor dat je een kindje krijgt, maak je nog geen zorgen” en ze had gelijk!
De fertiliteitsarts in Nederland deed de begeleiding en ook daar was het team ondersteunend. De zwangerschap verliep gladjes en ik was gelukkig, voelde me top en ook verbaasd over dit wonder.

Wij zijn inmiddels ouders geworden van twee prachtig mooie meisjes die wij iedere dag als bijzonder beschouwen en we zijn zo ontzettend blij dat we de stap gezet hebben en ons gevoel gevolgd hebben. Alles was het dubbel en dwars waard!