Echte getuigenis verteld door Itsaso

Volgens studies gepubliceerd door de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) worden er jaarlijks wereldwijd 1,38 miljoen gevallen van borstkanker gediagnosticeerd, waardoor het wereldwijd de meest voorkomende ziekte is bij vrouwen.

Hoewel borstkanker veruit een van de meest voorkomende ziekten bij vrouwen is, kunnen ook mannen eraan lijden. Volgens Amerikaanse studies treft deze ziekte 1% van hen. Het betreft een kwaadaardig gezwel dat zich voordoen wanneer er tumorcellen ontstaan in het klierweefsel van de borst en de gezonde omliggende weefsels aantasten.

Er is nog veel niet geweten over de mogelijke oorzaken van dit type kanker, aldus de Spaanse Vereniging tegen Kanker (AECC), omdat de familiale achtergrond, de leeftijd en de levensstijl niet voldoende zijn om de eigenlijke oorzaak te achterhalen.

Gediagnosticeerd worden met borstkanker is een van de meest gevreesde ervaringen bij de vrouwelijke bevolking. Itsaso, patiënte van onze kliniek in Donostia, heeft het doorstaan met de moed die alle getroffen vrouwen aan de dag leggen. We wilden het er met haar over hebben en haar vragen ons met haar eigen woorden te beschrijven hoe belangrijk het voor haar was te weten dat ze nog moeder kan worden wanneer dit alles voorbij is.

Het is niet nieuw als we stellen dat vroegtijdige opsporing een fundamenteel wapen is tegen de ziekte. Dat was het geval bij Itsaso, die nadat ze een bultje in haar borst had gevoeld meteen haar gynaecoloog heeft geraadpleegd. Na verscheidene tests kreeg ze nieuws dat haar leven op pauze zette: ze had borstkanker.

Merkte je dat er iets niet goed zat? Hoe is borstkanker bij jou gediagnosticeerd?

Op dat moment was ik absoluut niet bezig met mijn lichaam en hoewel ik nadien heb beseft dat het me de laatste maanden voor de diagnose signalen had gestuurd, wist ik toen nog niet hoe ik het moest opvatten.

In oktober had ik een gynaecologische controle en werd er niets ongewoons vastgesteld, maar een maand later merkte ik een bultje en ging ik terug naar de gynaecoloog. Ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis en het resultaat van de biopsie die daar werd gedaan was positief. Het wachten op het resultaat van de biopsie was een heel moeilijke periode.

Na de eerste diagnose werden een heleboel dringende tests geprogrammeerd om precies te bepalen hoe erg het was.

Wat dacht je toen je de resultaten van de diagnose kreeg? 

Het was bijzonder moeilijk en mijn wereld stortte in. Ik ging eerst door een ontkenningsfase, ik kon maar niet geloven dat dat dit op zo’n jonge leeftijd mogelijk was. Al mijn toekomstplannen vielen uit elkaar (sommige voor de nabije toekomst, zoals moeder worden).

Ik was heel bang en wist niet hoe ik het tegen mijn moeder moest zeggen; aangezien ik dacht dat het resultaat negatief zou zijn, had ik niet eens gezegd dat er een biopsie was uitgevoerd; achteraf gezien weet ik dat dit een fout was, omdat haar steun in die beginfase erg welkom was geweest.

Hoe beleefde je de dagen die volgden op het resultaat?

Ik was heel verdrietig, was bang en gespannen. Het waren heel moeilijke dagen waarin ik bij elke test opnieuw met mijn angsten werd geconfronteerd, niets was zeker, ik wist niet wat er van mij ging worden, op het werk wilde ik ook niets zeggen tot ik uitsluitsel had… ik voelde me echt alsof iemand op de pauzeknop van mijn leven had gedrukt. Voor iedereen liep het leven gewoon door, maar het mijne stond stil.

Mijn zus overtuigde me professionele hulp te vragen aan een psychotherapeut en de Vereniging voor vrouwen met borst- en gynaecologische kanker Katxalin.

Toen ik de situatie aanvaarde en wist hoe het precies met mij was gesteld, koos ik de te volgen behandeling en het centrum om de behandeling te volgen. Ik besloot met alle kracht te vechten om te genezen en er sterker uit te komen, niet alleen voor mij maar ook voor de personen die ik het liefste zie.

Hoe was het om je naasten het nieuws te moeten vertellen? 

Het is heel moeilijk, want als je het met je eigen woorden vertelt, ben je je meer bewust van wat er eigenlijk aan de hand is en dat het geen nachtmerrie is waarvan je kunt wakker worden. Bovendien moest ik vaak de persoon troosten die ik het vertelde.

Ik wist wel dat ik sterk was, maar ik voelde me erg kwetsbaar. Daarom denk ik dat ik een soort schild om me heen bouwde om het als een objectief feit te kunnen vertellen.

Ik kreeg ook steun van mijn naaste familie om het tegen de rest van mijn geliefden te vertellen.

Wilde je graag moeder worden?

Natuurlijk. Het was mijn meisjesdroom en toen ik werd gediagnosticeerd met borstkanker, waren mijn partner en ik het voor de nabije toekomst aan het plannen.

De arts die het had gediagnosticeerd, was heel tactloos over het moederschap en zei dat ik het uit mijn hoofd moest zetten omdat het onmogelijk was. Ik zocht echter een tweede mening en kreeg een behandeling voorgesteld waarmee ik na een redelijke termijn mijn moederwens toch kon waarmaken, al was het niet wanneer ik wilde of me er klaar voor voelde; maar ik heb me aangepast en ik ben heel dankbaar dat ik de kans krijg om het te proberen.

Heb je advies gekregen over de mogelijkheden om in de toekomst nog moeder te worden?

In het centrum waar mijn ziekte is behandeld, hadden ze het van begin af aan over de mogelijkheid om in de toekomst nog moeder te worden en eerlijk gezegd gaf me dat veel hoop; impliciet zeiden ze me immers dat ik erdoor zou komen en zou genezen.

Wanneer nam je de beslissing om je vruchtbaarheid te bewaren?

Alvorens de chemotherapiebehandeling te starten, liet ik een eierstokstimulatieproces uitvoeren om mijn eicellen te bewaren voordat ze werden beschadigd door de chemotherapie. De gynaecoloog die instond voor het proces was heel lief, heel menselijk en gaf me veel vertrouwen.

Het was niet eenvoudig om ervoor te kiezen mijn vruchtbaarheid te bewaren aangezien ik was gediagnosticeerd met een hormoonafhankelijke borstkanker en de eierstokstimulatie nadelig was voor mijn gezondheid (de ziekte spreidde zich uit); dat bezorgde me veel angst, hartkloppingen en slapeloosheid; misschien had ik lichamelijk geen symptomen, maar ik werd volledig beheerst door angst. Toch wist ik dat ik er later spijt van zou hebben als ik mijn eicellen niet bewaarde. Het is uiteindelijk een soort levensverzekering, een extra mogelijkheid om moeder te worden. En als ik uiteindelijk op natuurlijke wijze zwanger wordt, kan ik mijn eicellen nog altijd schenken aan iemand die ze nodig heeft.

Nu de hormonentherapie bijna achter de rug is en ik eindelijk aan het zo gewenste moederschap kan beginnen denken, ben ik blij dat ik de moed had om het te doen.

Emotionele steun is heel belangrijk om de ziekte te overwinnen. Hoe was dat bij jou?

Emotionele steun is van doorslaggevend belang om elke ziekte te overwinnen en vooral als je voor je leven moet vechten, maar ook de houding waarmee je het leven tegemoet treedt is uiterst belangrijk, zeker als je zo’n zware klap krijgt.

Voor mij was mijn moeder cruciaal omdat ze mijn hele genezingsproces samen met mij heeft beleefd, voor mij heeft gezorgd of er gewoon was voor mij. Ook mijn zus was heel belangrijk in het genezingsproces; ze stond aan mijn zijde bij mijn persoonlijke ontwikkeling en ging op zoek naar de onderliggende redenen van mijn ziekte om ze te verhelpen zodat ik er voor altijd van verlost ben. Mijn partner wist niet altijd goed hoe hij zich moest gedragen, maar hij was er wel steeds voor mij, hielp me mijn zelfvertrouwen te behouden en gaf me kracht om positief over mijn toekomst en ons gemeenschappelijke levensproject te denken.

Momenteel vechten nog steeds heel veel vrouwen tegen borstkanker en om deze ziekte te overwinnen is het heel belangrijk jezelf te omringen met mensen die je emotioneel steunen en gespecialiseerde artsen die je persoonlijke situatie begrijpen.  Wanneer de hormonentherapie van Itsaso achter de rug is, gaat ze naar het centrum IVF Donostia in het Baskenland zodat we samen haar levensproject waar kunnen maken.